#sunkissed

... सकाळी सकाळी ऊन्हात बसण्याची मजा काही औरच असते .. सध्या असलं काही होत नाही.. सकाळी लवकर उठा... पटापट आवरा.. डबा करा डबा भरा .. ऑफिस ला जा.. एसी मध्ये बसा ... जमलं तर लंच ल बाहेर पडा... तेवढ्या कालावधीत जेवढं काही ऊन मिळेल तेच काहीस... बाकी ऊन्हाशी आपला जास्त काही संबंध येत नाही ... पण हे सकाळचं ऊन मस्तच असतं .. असं भारी वाटतं .. .. गॅलरी मध्ये आपल्या झोक्यावर बसायचं आणि चहा/कॉफी सोबत छानपैकी एखादं पुस्तक वाचायला घ्यायचं... किंवा मस्तपैकी गुलजार ची गाणी लावून ऐकत बसायचं.. झालं ना मग अशी सकाळ कोणाला नकोय ... सुट्टीच्या दिवशी सकाळी लोळत बसण्यापेक्षा असलं काहीतरी भारी वाटतं... आणि ते #sunkissed वगैरे वगैरे

''गॅम्बिट अँड द ग्रीफ्टर'' - The Power Game

खूप दिवसांपासून अमृता-प्रभाकर चे ''गॅम्बिट अँड द ग्रीफ्टर'' नाटक पाहायचे होते पण वेळ मिळत नाही, दूर आहे, पुढच्या वेळी येते अशी वेगवेगळी कारण देत आज तो योग आला. आपल्या मित्र-मैत्रिणींना पहिल्यांदाच रंगमंचावर अभिनय करताना बघतानाचा आनंद काही वेगळाच असतो. आवाज, वेशभूषा, अभिनय, सगळंच भारावून टाकणारं. निशाला आपलं प्यादं बनवून हवं तसं नाचवता येण्यासाठी, आपली शारीरिक भूक भागवण्यासाठी तिचा हवा तसा शारीरिक आणि मानसिक उपभोग घेण्यासाठी मुग्धाची खेळी म्हणजेच  ''गॅम्बिट अँड द ग्रीफ्टर''.

''गॅम्बिट अँड द ग्रीफ्टर'' नाटक म्हणजे लहानपणापासून वेश्यावस्तीत वाढलेला रघु(प्रभाकर पवार), गावाकडून आलेली, आयटी विभागात काम करत गावाकडचं कुटुंब सांभाळणारी निशा(सुजाता कांबळे) आणि वकिली क्षेत्रात आपला ठसा उमठवलेली आपल्याला हवं ते आणि तेही कुठल्याही परिस्थितीत मिळवणारी 'पॉवर वुमन' मुग्धाची(अमृता ओंबळे ) कहाणी.  वेश्यावस्तीत वाढल्यामुळे तिथल्या समस्या, तिथल्या महिलांचे होणारे शारीरिक शोषण रघु जवळून पाहत आल्याने तिथल्या जास्तीत जास्त महिलांना या गर्तेतून बाहेर काढण्यासाठी आपला जीव धोक्यात घालून तो धडपडतो आहे. दुसरीकडे निशा जी आपल्या कुटुंबाला आर्थिक मदत व्हावी या हेतूने आपले गावचे घर सोडून शहरात आली आहे.  पैसे कमावण्याच्या नादात ती समलैंगिक वासनेच्या  वेगळ्याच भोवरयात सापडली आहे. रघूच्या येण्याने आपल्यावर होत असलेला समलैंगिक छळ आणि त्यातून रघुवरील प्रेम आणि त्याशिवाय आपल्याला कोणी बाहेर काढू शकनार नाही हा आत्मविशास. या प्रेम कहाणी मध्ये एक स्त्री असूनही जिला स्त्री देह उपभोगायची चटक लागलेली आहे आणि जी शेवट पर्यंत पुरुष जातीचा तिरस्कार करत आपल्याकडील पाॅवर्स चा गैरउपयोग करणारी मुग्धा. 

 

हे नाटक प्रत्यक्ष बघण्यात जे थ्रिल आहे ते इथे सांगण्यात नाही. कारण हे नाटक आपल्या कल्पनाशक्तीच्या पलीकडचे असले तरीही आपण या नाटकात अप्रत्यक्षरीत्या जोडले जातो. नाटक संपल्यावर काही गोष्टी आपल्या मेंदूत गुणगुणत राहतात.अतिशय संवेदनशील असा समलैंगिकतेचा विषय हाताळत असतानाच दुसरीकडे सगळेच पुरुष एक सारखे नसतात हे दाखवण्याचा प्रयत्न केला आहे. निशाची होणारी घुसमट अंगावर येते. आपल्या आजूबाजूला अशा कितीतरी निशा असतील ज्या अशा शारीरिक छळाच्या शिकार असतील. इच्छा असूनही या गर्तेतून बाहेर पडता येत नाही.  माणूस पॉवर चा उपयोग करून कोणत्याही थराला जाऊ शकतो का ? आपलं सोशल स्टेटस जपण्यासाठी आपण लेस्बियन आहोत हे जगापासून लपवून ठेवतो? आपल्याला हवं तसं जगता येण्यासाठी मग त्यात कोणाचाही बळी गेलेला चालतो ? कुठेतरी विचार करायला लावणारं, काहीतरी खटकतंय, सुन्न करनारं आणि डोक्याला झिणझिण्या आणणारं नाटक म्हणजे ''गॅम्बिट अँड द ग्रीफ्टर''.

तुला कळणार नाही .....

संसार गाडा !!! एकट्याचा कि दोघांचा ??  मी रोज एकटीनेच ओढायचा का??  तू सकाळी उठणार राजेशाही थाटाने ... मी आपली सकाळी 5 लाच उठलेली ... मुलांचं सगळं आवरा आवरी करा ... त्यांच्या उठण्या पासून ते आंघोळी, नाष्टा, शाळेचा डबा ते त्यांना रिक्षात बसू पर्यंत सगळंच करा... तू आपलं आरामात उठणार ... चहा दे गं ... मग तो पेपर हातात घेत ... वाचतो कि नुसतच बघतो .. तुझं  तुलाच माहित .... तासभर ते पेपर-चहा प्रकरण झालं कि ... तुझ्या अंघोळीसाठी पाणी पण मीच काढून द्यायच ... तुझं शर्ट इस्त्री करूनही मीच ठेवायचा ... माझी इकडे तारेवरची कसरत तुला कधी कळलीच नाही ...तुझ्यासाठी डब्बा करा तो हि मीच भरून द्यायचा ... तू आरामात तुझं आवरणार... डब्बा उचलणार .. गाडी ला किक मारून गेला ऑफिसला ... माझ्या ऑफिस च काय ??? मीही  नोकरी करतेच ना... तू गेल्यावर मी माझा सगळं आवरून हाताला लागेल तो ड्रेस घालून बाहेर पडणार ... दिवसभर ऑफिस च काम ... त्यातही डोक्यात विचार .. संध्याकाळी भाजी काय करायची ?? .. पोरांच्या डब्ब्याला उद्या काय करायचा?? .. मधेच कामाच्या डेडलाईन्स ... लंच ब्रेक मधे ऑफिस च्या मैत्रिणी त्यांचे किस्से सांगणार .. आज सासर्यांनी पोरांना शाळेत सोडल ... सासूबाई नी हे केला ते केल ... नवऱ्याने हे केल...  आपल्याकडे तर तो पण पर्याय  नाही ... ते दोघही गावाकडे ... आपल चौकोनी कुटुंब ... घरात चार टोकाला चार जन ... संध्याकाळी ऑफिसमधून कधी एकदा निघेल असं विचार करत निघते ... गाडी जसा वेग घेते तस विचारचक्र सुरु .. जाताना भाजी घ्यायची ... लाईट बिल तुला भरायला सांगितलं होतं ... सिलेंडर बुक करायला लावला होता तुला ... गेल्यावर मुलांचा अभ्यास ... नानाविध विचार ... घरी पोहचते तर तू आधीच आलेला ... टीवी आणि तू ... मुलं गेम्स खेळण्यात व्यग्र .... पर्स ठेवून मी कामाला लागलेली ...तुला दिलेल्या कामाची आठवण करून दिली .. नेहमीप्रमाणे तू विसरलेला .... जेवण वाढून घ्यायला पण तुझी मदत नाही ... तू आणि टीवी मग्न .... जेवणानंतर मुलांचा अभ्यासही मीच घ्यायचा .... मग तू आणि मोबाइल ... स्वयंपाकघरातील आवाराआवर .... तुला बोलायला वेळ नाही माझाशी ... तू झोपून गेलेला.... पुन्हा नेहमीप्रमाणे दिवसाची सुरुवात आणि पुन्हा तेच चक्रव्यूह ...थोड्याश्या अपेक्षा असतात ... सकाळच्या कामात थोडीशी मदत ... सगळच नाही पण जमेल ते काम दोघ मिळून करू ... रात्री स्वयंपाकघरात थोडी मदत ... दिवस कसा गेला एवढा जरी विचारला ना तरी खूप होत रे ... खूप धावपळ होतीये रे माझी .. एकसाथ 2 मुलांना सांभाळणं आणि त्यात तू एक तिसर्या मुलासारखं वागतो ... कधीतरी कौतुकाची अपेक्षा मलाही असते ... आपण दोघही एकाच वयाचे .... तुला जसं जगावं वाटत असेल तसं मलाही वाटत असेल ना???.. 

लक्ष दे तिच्याकडे ... तुला काय वाटेल या विचारात ती तिला काय वाटते हे ती कधी व्यक्त होईल कि नाही माहित नाही ...

Turning 30!!!

''टर्निंग ३० वगैरे '' ! ! ! 

वाढदिवस!! दरवर्षी येणारा दिवस!! “नेमेची येतो वाढदिवस”!! काहींना फार कौतुक असतं या दिवसाचं.. एक महिना आधीपासून ते वाढदिवस होऊपर्यंत लोकांना आठवण करून देत राहतात ... मला हे गिफ्ट द्या, ते गिफ्ट द्या! आणि काहींना अजिबातच कौतुक नसतं, तो  दिवस कधी आला आणि कधी गेला कळत पण नाही, त्यांच्या दृष्टीने एवढा काय असत त्या वाढदिवसात? दरवर्षी येतो आणि एक वर्ष कमी करून जातो. पण प्रत्येकाची आठवण, साठवण, प्लानिंग वेगवेगळ असतं. वाढदिवस झाल्यावर एक वर्ष कमी होतं कि वाढतं?? २० मधून २१ मध्ये जातो २९ मधून ३० मध्ये जातो. एका अर्थाने वाढतोच, असं मला वाटतं. काही म्हणतात १ वर्ष कमी होत जात, जर आपल्याला माहितीच नाही आपण किती वर्ष जगणार मग आपण त्या वर्षातून कमी कसं करणार . .. असो .. लॉजिक प्रत्येकाचं वेगळंच असतं प्रत्येक गोष्टीत.

सो.... हा वाढदिवस माझ्यासाठी जरा खास आहे... कारण २९ मधून ३० मध्ये जाणार .. म्हणजे सो कॉल्ड ‘टर्निंग ३०’ वगैरे .. हा जो ३० आकडा आहे ना, यामागे बरीच गणितं लपलेली असतात. मुलींसाठी “काय गं कितवा वाढदिवस?” “३० ची झाली तू ?” “अजून लग्न नाही झालं?” “कुणी बॉयफ्रेंड नाही का?” “किती उशीर?” “हल्ली या करियर ओरीयेन्तेड मुलींचं असंच असतं, नकोच म्हणतात लग्नाला” “एकट कसं राहणार?  “तुझा वयाची मुली बघ, त्यांना मुलं झाली बघ” पण या सगळ्यात तुम्हाला कुणी असं नाही म्हणत “काय गं कुठल्या पदावर आता?” “इतक्या कमी वयात खूप काही अचीव केला गं” “किती इनडिपेंडेंत झालीये तू?” “सगळं कस एकट हेंडल करते” “घरासोबत बाकी गोष्टी सुद्धा व्यवस्थित निभावून नेतेस”.. “किती मेंटेन केलंय स्वत:ला ३० वगैरे अजिबातच वाटत नाही”.....

३० हा आकडा आपल्या आयुष्याचा सुवर्णमध्य असतो. तुम्ही मच्युअर वगैरे झालेला असता. बऱ्याच गोष्टी तुम्हाला क्लिअर झालेल्या असतात. कुठल्या गोष्टीला किती प्राधान्य द्यायचा, किती इमोशनल राहायच, म्हणजे बऱ्याच जणांच आयुष्य “सेट” झालेलं असतं. नोकरी, घर, गाडी सगळं बर्यापैकी मिळून गेलेलं असतं. आयुष्यात काय करायचा आणि काय करायचा राहिलंय ते कळत असतं. काही जन तर ३० पर्यंत सगळं आयुष्य जगलेले असतात. ३० क्रॉस केलेले मला तर २-३ जन असं पण म्हटले “बास झालं यार, सगळं करून झालं, काही राहिलच नाही आयुष्यात असं जे करायचा आहे. मी ठरवलेल्या बऱ्याच गोष्टी झाल्या आणि बऱ्याच बाकी आहेत. आकड्यानुसार अर्ध आयुष्य संपलं पण मला मी तिशीत गेलीये असं अजिबातच वाटत नाही. “अभी तो  मैं जवान हूं!” असलं फिलिंग आहे.    

सगळ्यांना समोरच्याचं आयुष्य खूप सुंदर वाटतं आणि आपलं किती बोर चाललंय असं वाटतं. पण असं नसतं! आय टी मधल्या माझ्या मित्र-मैत्रीणीना बघितला कि वाटतं, ऐश आहे यांची ५ दिवस काम करायचा मस्त, आणि शनिवार-रविवार बाहेर फिरून यायचा. पण असं काही नसत! त्यांना माझं काम जास्ती एक्सायटिंग वाटतं, सारखं इकडे तिकडे फिरणं .. कधी कधी सेलिब्रिटी सोबत फिरणं फोटो काढणं. प्रत्येक गोष्ट प्रत्येकाला आपापल्या वेळेनुसार मिळत असते. माझ्या कॉलेज मधल्या बऱ्याच मैत्रिणी लग्न होऊन परदेशात सेटल झाल्या आहेत. त्यांना बघितला कि आपल्या ३० च्या आत करायचा गोष्टी मधली हि गोष्ट राहून गेली आहे हि खंत वाटते, “बट कोई नहीं, नेक्स्ट बड्डे इन फॉरेन. प्रत्येकाचं आयुष्य वेगवेगळ असतं उगीच दुसर्यांशी तुलना करून त्याची जगण्याची मजा कमी नको करायला. प्रत्येक वाढदिवसाला काहीतरी वेगळं आणि हटके करायचा. आपण बकेट लिस्ट बनवतो ना, काही लोक सगळ्यांना सांगत सुटतात आणि काही लोक मनात ठेवतात आणि हळूहळू एक एक गोष्ट करत राहतात.....

आपण ३० चे झालो म्हणजे आपण म्हातारे झालो किंवा आपल्याला आता काही करता येणार नाही. आपल्या वयाला हे शोभेल का? लोक काय म्हणतील? आपल्या वयाच्या मुला-मुलींची लग्न झाली. त्यांना मुल-मुली झाल्या आपलं अजून कशातच काही नाही. असं वाटून घ्यायची काही गरज नाही. कारण हीच लग्न झालेली लोक तुझी मज्जा आहे बाबा, नको लग्नाच्या भानगडीत पडू वगैरे म्हणतात. त्यांना आपलं आयुष्य भारी वाटतं आणि आपल्याला त्याचं आयुष्य भारी वाटतं.....

सो जुलिया लोईझा ने म्हटल्या प्रमाणे "I know people who graduated college at 21, and didn't get a salary job until they were 27. I know people who graduated at 25 and already had a salary job. I know people who have children and are single. I know people who are married and had to wait 8-10 years to be parents. I know people who are in a relationship and love someone else. I know people who love each other and aren't together. There are people waiting to love and be loved. My point is, everything in life happens according to our time, our clock. You may look at your friends and some may seem to be ahead or behind you, but they're not. They're living according to the pace of their clock, so be patient. You're not falling behind, it's just not your time." - Julissa Loaiza”

“टर्निंग ३० असो अथवा टर्निंग ४०” आपलं आयुष्य, आपल्याला हवं तसं जगावं! शेवटी काय लाईफ एकदाच मिळते, आणि ज्या गोष्टीने आनंद मिळेल ती गोष्ट तर नक्कीच केली पाहिजे. नाही का ? 

Marriage

लग्न पहावे (न) करून 

ऑफिस मध्ये त्या दिवशी ठीक वाटत नव्हते म्हणून दवाख्यान्यात चेक अप करायला गेले. नेहमीप्रमाणे गर्दी भरपूर होती. (हे क्लिनिक एकतर इतके छोटे असतात, ५ लोक आली तरी क्लिनिक भरून जातं, म्हणजे बाकी लोकांना वाटायला किती वर्दळ असते इथे..) १-२ तास थांबल्यानंतर माझा नंबर आला. आत गेल्यावर हि टेस्ट ती टेस्ट करून झाली, रिपोर्ट येउपर्यंत थांबावे लागणार होते. मग मी तिथेच बसले जरावेळ. तर डॉक्टर ची असिस्टंट  एकदम जवळ येत (रक्त घेताना बहुतेक रक्त कमी आणि केस जास्त बघत होती वाटतं) “काय गं तुझे केस पांढरे झाले?” मी “हो! मग?” ती “इतक्या लवकर कसे?” “वय किती?” मी जरा विचित्र नजरेने तिच्याकडे पाहिले, ती “लग्न झालाय का?” मी “नाही” ती “कसं गं तुम्हा पोरींचं, एवढ्या लहान वयात केस पांढरे? त्यात लग्न पण नाही झालं, कठीण आहे. कोण लग्न करणार?” आणि तोंड वाकडा करून निघून गेली.....आणि मी आवाक होऊन... हिला काय करायचं माझा लग्न होऊ नाहीतर नाही होऊ. फुकटचे सल्ले...     

कारणं काही असो सिंगल मुलगी दिसली कि असलं काहीतरी कानावर पडतच, समोरून नसेल तर आपल्यामागे बोलतातच. पण सध्या मुलीना असं काही फरक पडत नाही. लग्नानंतर च्या जबाबदाऱ्या, कराव्या लागणाऱ्या अड्जस्टमेंट, आजूबाजूला लग्न झालेली लोकं आणि त्यांचे प्रोब्लेम्स, त्यांची घर-ऑफिस दगदग,मुलांचं संगोपन, आजारपण, अफेअर्स या सगळ्यात न अडकता हवं तसं पाहिजे तसं राहण्याच्या स्वातंत्र्यासाठी बऱ्याच मुली आहेत ज्यांनी जाणूनबुजून सिंगल राहायचा विचार केलाय. तसं एकटं राहण्याचा विचार बऱ्याच जणांच्या(मुलगा असो वा मुलगी) डोक्यात येतो, त्यात लग्न न झालेले, लग्न झालेले, सध्या रिलेशनशिप्स मध्ये असणारे आणि खूप सारे रिलेशनशिप्स करून झालेले पण असतात. तर एकंदरीत असं आहे की कुठल्याही कोणत्याही प्रकारचे बंधन नकोय.“आम्ही दोघी” चित्रपटात सुद्धा सावी रामच्या प्रेमात आकंठ बुडालेली असली तरी तिला लग्नाच्या बंधनात अडकायचे नसते. सावी प्रमाणे कित्येक कपल्स मध्ये पाहिलंय त्यांच्यामध्ये प्रेम खूप आहे पण लग्न हि जबाबदारी नकोय. “कशाला हवय लग्न?” “चाललंय ते बरं चाललंय” “नको ती बंधनं”....  

सध्या का होतंय असं?? आजकाल मुलगा असो वा मुलगी त्यांचे विचार खूपच प्रगल्भ झाले आहेत. कोणतीही गोष्ट करताना ती का करायची ? जर नाही केली तर काय होईल? केली तर काय होईल? याचा सारासार विचार करून मगच निर्णय घेतला जातो. लहानपणापासून आपण मनसोक्त, मनमुराद जगत आलेलो असतो. आई वडिलांनी कधी कोणतं बंधन घातलेलं नसतं. त्यात जेव्हा लग्नासाठी मुलींना लग्नानंतर तुला जॉब सोडावा लागेल, रात्रीच्या शिफ्ट्स चालणार नाही, याचाशी बोलू नकोस त्याच्या सोबत जाऊ नको, हे असे कपडे घालू नकोस, केस कपू नको, लग्नानंतर तु गाऊ नकोस, डान्स केलेला चालणार नाही.... अशा बऱ्याच गोष्टी लागू होतात. आणि सगळ्यात हाईट “मुलापेक्षा मुलीचा पगार जास्त नको(सो कॉल्ड मेल इगो हर्ट होतो). अशा विविध अटी, विविध मागण्या ऐकून तर अजूनच मूड जातो. कशाला अशा बंधनात जगावं? असा विचार येतो. त्यात आपण कमावते असलो कि झालंच मग तर अजूनच एकटं राहण्याचा विचार पक्का होतो..  

                         

स्वत:चं अस्तित्व टिकवून ठेवण्यासाठी, करिअरमध्ये विशिष्ट ध्येय गाठण्यासाठी लागणारे वेळेचे गणित, शारीरिक कष्ट, मानसिक समाधान, करिअर मधील मोठे ध्येयं गाठताना पडणाऱ्या जबाबदाऱ्या अशा नानविध गोष्टींसाठी एकटं राहणं मुलीना योग्य वाटतं. आणि जरी तिला पार्टनर हवा असेल तर या सर्व गोष्टींशी अनुरूप, तिच्या शिक्षण आणि करिअर मध्ये साथ देणारा मिळत नाही. या सर्व कारणांमुळे एकट राहण्याची सवय लागते.

आर्थिक स्वातंत्र्य आणि शिक्षण यामुळे विचार खूपच पुढे गेले आहेत. त्याच त्या चौकटीत न राहता करिअर मध्ये उच्च स्थानावर, हवं तसं शोप्पिंग, गाडी, स्वत:चं घर/बंगला, फॉरेन ट्रीप, ट्रेकिंग, आपले छंद अशा बर्याच गोष्टी आहेत ज्या तिला पूर्वीपासून परंपरागत आलेल्या रुढीमुळे करता आल्या नाहीत त्या ती एकट राहून बिनधास्त करू शकते.  

                         

शेवटी काय लाईफ एकदाच मिळते, आणि ज्या गोष्टीने आनंद मिळेल ती गोष्ट तर नक्कीच केली पाहिजे. नाही का ? 

NUDE

कपड़ा जिस्म पे पहनाया जाता है , रूह पे नहीं...

‘नावात काय असतं’ असं शेक्सपियर म्हणून गेलाय, पण नावातच बरंच काही असतं. NUDE (न्यूड) असं काही वाचलं कि लगेच भुवया उंचावल्या जातात. अश्लीलता, वासना वगैरे डोळ्यासमोर येते. पद्मावत नंतर नुसत्या नावावरून या चित्रपटाला विरोध दर्शवला गेला होता, म्हणून पोस्टर प्रदर्शित झाल्यापासूनच या चित्रपटाविषयी उत्सुकता निर्माण झाली होती.

‘न्यूड’ हि यमुना आणि तिची मावशी चंद्राक्का यांची कथा आहे. आपल्या मुलाला खूप शिकवून मोठं करायचं बास एवढच यमुनाच्या डोक्यात असतं. नवरा दारुडा त्यामुळे त्याचा संसाराला आर्थिक हातभार कमी तर असतोच वर ती जे काय कमवते त्यावर त्याचा डोळा आणि हे कमी कि काय म्हणून माणिक सोबत त्याचे विवाहबाह्य संबध असतात. अशा या जाचाला कंटाळून ती मुलासह मुंबईला तिच्या मावशीकडे येते. मुंबईला आल्यावर ती अनेक दिवस काम शोधते. पण काही केल्या तिला काम मिळत नाही. तिची मावशी एका आर्ट कॉलेजमध्ये शिपाई म्हणून काम करत असते आणि शिपायाचे काम करण्यासोबतच ती ‘न्यूड मॉडेल’ म्हणून काम करत असते. विद्यार्थ्यांच्या कलेला वाव मिळावा यासाठी हे करण्यात काहीच चुक नाही असे तिचे म्हणणे असते आणि यासाठी तिला चांगला पैसा देखील मिळत असतो. आपल्या मुलाला चांगले शिक्षण मिळावे हीच केवळ यमुनाची इच्छा असल्याने ती देखील हे काम करायला लागते. तिचे कामाबद्दलचे प्रेम, मुलाला मोठे बनविन्याचे स्वप्न.. इथून पुढे  सुरु होतो यमुनाचा न्यूड मॉडेलचा प्रवास.

नावाप्रमाणे हा चित्रपट कुठेही आपली सीमा पार करत नाही कुठेही तो बोल्ड होत नाही. चंद्राक्का हे पात्र खूपच भाव खाऊन जातं. तिचा SWAG, बोलण्याची लकब, तिचा वट, तसंच यमुनेनं पैसे मिळवण्यासाठी ‘न्यूड मॉडेल’ म्हणून काम करावं यासाठी तिला सुरुवातीला ‘त्यामध्ये काही गैर नाही’ असं म्हणत “बाईनं अंगावर कितीही कपडे घातले तरी पुरुषी नजरेतून तिच्या अंगावर तसा एकही कपडा नसतो” असं पटवून देणारी चंद्राक्का. कल्याणी मुळे नि यमुना अतिशय सुंदरपणे साकारली आहे, ‘न्यूड मॉडेल’ म्हणून सुरुवात करतानाचे एक्सप्रेशन, मुलाला समजावताना+त्याचे चांगले भवितव्य घडवीण्यासाठी, कलेचे स्वातंत्र्य जपावे यासाठी पाउल उचलणारी, तिचा अभिनय खूपच नैसर्गिक वाटतो. या चित्रपटाची सिनेमटोग्राफी खूपच सुंदर आहे. जी काही गाणी आहेत ती BACKGROUND ला साजेशी आहेत. संथ गतीने एक एक टप्पा पार करत चित्रपट पुढे सरकत जातो आणि सध्याच्या कलेची झालेली अवस्था दाखवून देतो. आपल्या अंदाजाने आपण कथेचा शेवट ३-४ प्रकारे डोक्यात ठेवतो; असं होईल तसं होईल पण होतं वेगळंच. या चित्रपटाचा शेवट म्हणजे खूपच मोठी चपराक आहे. काही वेळ आपल्याला सुन्न करून सोडणारा आहे. वेगळा आणि संवेदनशील विषय खूप चांगल्या प्रकारे मांडला आहे. आर्ट फिल्म आवडनार्यांनी हा चित्रपट पहायला हरकत नाही. ज्यांना मिर्च मसाला फिल्म्स आवडतात त्यांना बहुतेक नाही आवडणार. आणि हो चित्रपट बघताना SUBTITLE चुकून हि वाचू नये.

​10- 12 days without ​ ​(SMART)phone

स्वतःच्या डोळ्यांनी स्वतःच्या डोळ्याचे ऑपरेशन होताना पाहणे म्हणजे कॉन्जुरिंग २ पाहण्यापेक्षाही डेन्जर होते. लहानपणीपासूनच डॉक्टर, दवाखाना यांची ऍलर्जीच म्हणावी लागेल. कधी त्याचा एवढा संबंध आला नाही ना. एकदा पडले होते आजारी..  तेव्हा एक्सरे काढायचा होता ५-१० मिनिटं लागणाऱ्या एक्सरे मध्ये २-३ दा चक्कर येउन पडली होती मी. त्यापुढे  कधी दवाखान्याचा संपर्क आलाच नाही. आत्ता आला तोही एका डोळ्याचे  ऑपरेशन करायचे म्हणून.

ऑपरेशन करून घ्यायचा माझा पहिलाच अनुभव; आणि आपल्या आवडत्या गोष्टीवर किंवा  इंद्रियावर असेल तर जास्तच टेन्शन असतं. ते नीट होईल का? काही अडचण तर नाही ना येणार? आपल्याला नीट दिसेल ना? अजून किती दिवस असा डोळा बंद राहील? डोळ्याचा नंबर तर नाही ना वाढणार? आणि वाढला तर असा मोठ्या भिंगाचा चष्मा लावावा लागणार... असे नानाविध विचार डोक्यात यायला लागतात.

एकदाचा तो दिवस उजाडला. डॉक्टर म्हणलेले १०-१५ मिनिटाच काम आहे जास्त वेळ लागणार नाही. अस बोलता बोलता होऊन जाईल...  ही डॉक्टर लोक असला भारी दिलासा देतात ना (?) एक नर्स जवळ आली तिच्या हातातल्या आय ड्रॉप मधले ३-४ थेंब (भसाभसा - काही कळायच्या आतच) डोळ्यात टाकले आणि बसा ५ मिनिट म्हटली. ५ मिनिटं झाली नंतर पुन्हा ती आली पाणी तिने आधीचीच कृती पुन्हा केली. आणि आत घेऊन गेली. आत जाता जाता वरील विचारांनी पुन्हा डोक्यात गर्दी केली.

दवाखान्यातल्या त्या बेड वर पडल्यावर नर्सने पुन्हा भूल देणारे ड्रॉप्स डोळ्यात टाकले आणि डोळा असा २-३ चिमटे लावून ठेवला. भूल दिल्याने काय चाललेय ते दिसत तर होते पण काही फील होत नव्हते .  डॉक्टर सांगत होते...आता इंजेकशन देतोय.. आता सिस्ट काढतोय... आता ते निघाला... सिस्ट आतमध्ये वाढल्यामुळे टाके टाकावे लागतील... मी ह्म्म्म, ओके ..  हा.. हो ..  बरं  करत होते...  आता टाके टाकतोय...  असं करत फायनली १५-२० मिनिटांत ओपेशन झाले. आणि ऑपरेशन झालेल्या डोळ्यावर हा भला मोठा कापसाचा बोळा लावला आणि माझा एक  डोळा काही दिवसांसाठी बंद झाला.

डॉक्टर तर म्हटलेले काही काळजी करायची गरज नाही १-२ दिवस सुट्टी घ्या आणि लगेच बरे वाटेल. म्हटलं चला १-२ दिवसात ऑफिस ला जाऊ लागू आणि कसलं काय दुसऱ्या दिवशी तर डोळाच उघडवेना इकडे तिकडे बघायला गेला की दुखायला लागायचा. घरच्यांनी सांगून टाकलं जोपर्यंत ठीक वाटत नाही तोपर्यंत नो ऑफीस, नो फोन (स्मार्टफोन), नो टीव्ही, नो लॅपटॉप - पीसी .. झालं एकटा  जीव सदाशिव !! रोज काळा  चष्मा लावून बसायचं. १०-१५ मिनिटांत झालेल्या ऑपरेशन ला १०-१५ दिवसांची सुट्टी घेतल्यानंतर बरं वाटायला लागलं. नंतर अजून १५ दिवस टाके विरघळायला लागले. आणि सगळे टाके विरघल्यावर पीसी वरील माझे काम सुरू झाले.

पण ते १५-२० दिवस फोनशिवाय घालवणे म्हणजे दिव्य होते. :P व्हाट्स अप नाही, एफबी नाही, इंस्टाग्राम नाही, टीव्ही-मुव्ही नाही, ऑफिसला जाऊनही फक्त पीसी न वापरता येणारी कामे करायची. स्मार्टफोन, पीसी, सोशल मीडिया यांचे आपल्या आयुष्यात किती महत्वाचे स्थान झाले आहे नाही. त्याशिवाय लाईफ मध्ये मजाच नाही असे वाटते.